کاوش یزد؛فرهمند-کرونا امروز در کشور به لطف تصمیمات نه چندان مطلوب،منطقی و واقعی آقایان مسئول در کشور جولان می دهد و مردم را به کام مرگ می کشاند و تعداد زیادی از هم وطنانمان را در بیمارستان و منازل بستری نموده است.
از لحاظ وضعیت رنگی کرونایی تا قبل از سال نو وضعیت قرمز بسیارمحدود(5 شهر)داشتیم که امروز به دلیل صدور مجوز برای سفرهای نوروزی و عدم ممانعت جدی برای این سفر های ،وضعیت قرمز کرونایی به بیش از 257 شهر رسیده است و زندگی مردم و کسب و کار و از همه مهمتر روان و اعصاب مردم بواسطه تصمیمات ناهمگون و غیر شفاف مسئولین مورد خدشه قرار گرفته است.مسئولین وزارت بهداشت و کادر زخمتکش بیمارستان تاکنون زحمات بسیار زیادی برای بهبود بیماران کرونایی و ایجاد شرایط نسبی در کشور بواسطه کنترل پیشرفت این بیماری کشیده هاند که از چشم هیچ مخاطب و مردم منصف کشور دور نمی ماند و سپاسگزارهمه این عزیران دلسور نیز هستیم.اما اخیرا صحبت هایی از مسئولین وزارت بهداشت منتشر می شود که نشان ازعدم رضایت وضع موجود به لحاظ اجرایی شدن تصمیمات ستاد ملی مبارزه با کرونا هست .به عبارتی واضح تر افراد پرنفوذی در این ستاد هستند که حرفشان بیشتر از آقای وزیر و مسئولین مرتبط در امورکنترل و تثبیت وضعیت بیماران و شرایط کرونایی در کشور می چربد و آقای وزیر راهی جز خواهش و قسم برای مردم جهت رعایت شرایط بیماری و پروتکل های بهداشتی و انجام ندادن سفر نمانده و نمی تواند و یا نمیگذارند تصمیمات جدی مبنی بر جلوگیری از توقف سفرهای نوروزی عملیاتی شود.حریرچی معاون وزیر بهداشت در یک برنامه تلویزیونی گفت:« ستاد ملی کرونا مانع استفاده از فرصت طلایی عید برای خاموش کردن شعله های کرونا شد.» مجری برنامه از او پرسید:«چه کسی مخالفت کرد؟» جناب معاون هم خیلی شفاف گفت:«نمیتوانم اسامی این افراد را بگویم.»وزیر بهداشت هم که در این مدت حسابی از اجرایی نشدن پیشنهادهایش در ستاد ملی کرونا شاکی است، گفته است:« کرونا و مرگ مردم این سرزمین را ابزار سیاسی میکنند تا بتوانند ورشکستگی گذشته را جبران و در ماههای پیشرو آب رفته به جوی را بازگردانند.»در این شرایط که سخنان وزیر در درجه دوم اهیمت قرار می گیرد و دغدغه های ایشان رنگ اجرایی بخود نمیگیرد آیاجناب وزیر می توانند در فضایی که خود و همکارانشان تفسر و توضیه می دهند حرکت کرده ،گام بردارند و مردم و کشور را از این ویروس منحوس نجات دهند و دوباره مانند سابق کسب و کارهایشان در این اقتصاد بیمار جان بگیرد؟آیا ماندن جایز است ؟آیا صرفا خواهش کردن از مردم برای رعایت پروتکل ها و یفرنرفتن کافی است؟و نباید تصمیمات جدی قابل اجرایی گرفت؟آیانباید سرسختی براجرای تصمیماتی گرفت که جان مردم ،معیشت آنها و کسب وکارحفظ شود و در این اقتصاد بیمار به حداقل وضعیت نسبی و ثبات برسیم؟!